Ruben
Ruben is 20 maanden. Op het consultatiebureau is recent het sterke
vermoeden geuit dat bij hem sprake is van een autismespectrumstoornis. Wel drie of vier keer per week kan hij de hele nacht door huilen, waarbij het huilen al snel overgaat in gillen.
Zijn ouders blijven om de beurt deze nachten op. Alle middelen om hem te kalmeren werken niet of slechts heel kort. Het enige dat hem rustig maakt is wanneer één van de ouders buiten met hem gaat wandelen in zijn wandelwagentje. Dit doen zij nu.
De buren hebben regelmatig geklaagd en om de verstandhouding goed te houden kiezen de ouders er nu voor geen nieuwe methodes uit te proberen.
Lisa
Lisa heeft op jonge leeftijd de diagnose autismespectrumstoornis gekregen. Zij gebruikt medicatie tegen somberheidsgevoelens die haar regelmatig overvallen. Zij heeft tot haar 34e jaar bij haar ouders gewoond. Sinds een jaar woont zij zelfstandig in een flat. Recent heeft zij een suïcidepoging gedaan . De belangrijkste reden die zij hiertoe beschreef was de vrijwel voortdurende geluidsoverlast veroorzaakt door haar buren, met name haar bovenburen. Ondanks vele verzoeken bleef haar bovenbuurvrouw naaldhakken dragen. Het dragen van oordoppen en een koptelefoon hield het geluid niet tegen.
Peter
Peter, nu 18 jaar, is altijd een eenling geweest. Hij had weinig vrienden maar kon zich in het regulier onderwijs handhaven. Op 14-jarige leeftijd werd bij hem een diagnose in het autismespectrum gesteld. Zijn ouders en hijzelf werden goed begeleid en met steun van zijn ouders behaalde hij op 17-jarige leeftijd zijn vwo-diploma. Tijdens zijn wiskundestudie aan de universiteit, waarbij hij veel eigen inzet en initiatief moest tonen, liep hij echter vast. Hij trok zich terug op de kamer die hij huurde en verwaarloosde zichzelf in allerlei opzichten. Zijn problemen deelde hij niet met zijn ouders of anderen. Tijdens een bezoek van zijn ouders aan hem werd duidelijk dat zijn kamer vervuild was en dat hij schulden gemaakt had. Ook werd duidelijk dat hij al enkele maanden geen colleges gevolgd had en tentamens had overgeslagen.
Anton
Na een reorganisatie op zijn werk en bijkomende spanningen heeft Anton een burn-out gekregen. Hij is nu al bijna twee jaar hele dagen thuis, samen met zijn vrouw Paula en hun driejarig zoontje Tim. Enkele jaren geleden is bij hem de diagnose ASS gesteld. De reeds bestaande relatieproblemen nemen in heftigheid toe en Anton is in toenemende mate niet meer in staat om zijn zoontje te bieden wat hij nodig heeft. Anton en Paula besluiten uit elkaar te gaan. Het vinden van een andere woning blijkt echter een zeer groot probleem .
Mevrouw van Passen
Mevrouw Peters woont zelfstandig in een portiekflat. Zij is 78 jaar en is alleenstaand. Zij heeft vroeger oude talen gestudeerd en heeft altijd rond kunnen komen van haar verdiensten met het geven van bijlessen en het maken van vertalingen van artikelen. Zij heeft alleen nog een nicht die bij haar op bezoek komt en die eens per week de boodschappen voor haar doet. Mevrouw heeft geen kennissen en heeft geen contact met buurtgenoten. Zij heeft een indicatie voor huishoudelijke ondersteuning gekregen van 2 uur per week. Een medewerkster van de Thuiszorg die een volwassen zoon met ASS heeft, wees haar op de mogelijkheid dat hier ook bij mevrouw Peters sprake van zou kunnen zijn. Via de huisarts werd mevrouw voor een diagnostiektraject verwezen en werd de diagnose ASS gesteld.
Mevrouw Peters maakt zich veel zorgen over haar toekomst. Waar moet zij gaan wonen wanneer zij geen trappen meer kan lopen? Moet zij gaan wonen in een tehuis voor bejaarden en moet zij dan gezamenlijk eten of deelnemen aan gemeenschappelijke activiteiten? Zij is erg gesteld op haar eigen dagindeling en individualistische leefwijze en dit vooruitzicht maakt haar angstig.