• Aan de woning van mensen met autisme worden vaak speciale eisen gesteld:

– Een kind kan afhankelijk van de zwaarte van de aandoening en bijkomende diagnoses thuis verblijven. Soms, bijvoorbeeld bij een verstandelijke beperking, kan instellingenzorg met een woonplek noodzakelijk zijn.

–   Adolescenten kunnen geholpen zijn met woonplekken binnen zorgorganisaties die naar zelfstandigheid begeleiden.

–   Eenmaal volwassen bestaat er behoefte aan doorstroom. De stap naar de sociale huur is vaak te groot omdat er in deze sector nog nauwelijks autismevriendelijk wordt gebouwd. Dit is een belangrijk knelpunt.

–   Voor de oudere die niet meer zelfstandig kan wonen zijn instellingen vaak onvoldoende ingericht op autisme. Het kunnen vasthouden van een eigen ritme en specifieke voorkeuren is voor hen heel belangrijk, maar vaak ook het grootste knelpunt.

• Een grote meerderheid van de volwassenen met autisme in Nederland woont gedurende langere tijd in een ongeschikte woning. Deze proberen ze (doorgaans zonder succes) aan te passen aan hun eigen behoeften. Aangepaste ontwerpoplossingen (universal design) die verplaatsbaar zijn, kunnen ook nuttig zijn bij het aanpakken van problemen van een beperkte keuze in huisvesting. Het streven is het creëren van een levensloopgeschikte woning.